Imbecyl, kretyn, zaprzaniec, zdrajca, ile razy pisałem, albo choćby miałem w sercu czy na końcu języka słowa rodzące się z nienawiści i pogardy. Agresja słowna, pokusa znieważania, pokusa.

Nie wystarczy nie stosować przemocy fizycznej, nie zabijać. Mam unikać zaciągania jakiekolwiek winy w stosunkach z bliźnimi. W Kazaniu na górze Jezus zawiesił swoim uczniom poprzeczkę bardzo wysoko. Grzeszyć myślą, to grzeszyć. A dążyć do doskonałości można tylko Bożą mocą. Moją rolą jest pilnować gorliwości o czystość swojego serca. To zwykła decyzja, nic niemożliwego. Resztę cienia przepędzi jaśniejące Słońce. Są osoby, z którymi muszę się pogodzić. Trudno wyciągnąć rękę, kiedy może zostać odtrącona. Mam jednak pojednać się, mieć wolę, by to zrobić, bo pęknięcie, podział, jest od złego. Grzech dzieli.

Być strażnikiem swojego serca, pilnować myśli, nie żywić złych emocji, nie być pokarmem nieprzyjaciela ludzkiej natury. Bóg zbuduje tarczę. Oddawać Panu każde poruszenie myśli i serca, tyle mogę zrobić, On sam będzie działał. Tak to działa.

Miłość może zostać odtrącona. Pilnować, by nie zamieniła się w nienawiść. Mam wychodzić do drugiej osoby, oby było mnie stać na to, by przeprosić. Tyle można zrobić. Gest dobrej woli, może być odrzucony. Wtedy mam zadośćuczynić modlitwą.

Gdzie jest Duch Pański tam wolność. Pilnować umysłu, by nie zaślepił go bóg tego świata. Wierzyć Bogu, nie głosić siebie. Łaska czeka na moją wierność. Naśladowanie Jezusa rodzi pokój w sercu. Zawracam, gdy tylko zaczynam czuć, że pokój tracę.

Wpatrywać się w Jezusa, naśladować Go, jesteśmy przemieniani. Zło walczy, moją bronią jest wytrwałość. Mam podnosić się natychmiast po upadku, zdrój czystej wody, coraz jaśniejsze twarze. Trwanie w konflikcie jest grzechem. Choćbym to ja był zranionym.

Obowiązkiem jest postawa absolutnej i totalnej wiary, ona rodzi się z serca i miłości, którą otrzymuję. To ja buduję tamy.

Gdy zwracam się do Jezusa, zasłona z serca opada. Gdy służę miłosierdziu, nie upadam na duchu.